Advertisements
Nostalgische wandeling
Hun zorgen uitten zich in bezorgde gezichten. Maar Mathew was onvermurwbaar. Zijn besluit stond vast. Hij zou Nia zien. “Open het hek,” zei hij tegen de conciërge die de sleutels vasthield, zijn stem standvastig, onwrikbaar. Bij het betreden van het uitgesleten pad dat naar Nia’s verblijf leidde, stroomden de herinneringen door Mathew heen. Elke stap was een herinnering aan een tijd waarin het leven eenvoudiger was, gevuld met gedeelde momenten van vreugde en kameraadschap met Nia.
Page 22 of 40